Aansprakelijkheid voor kinderen

Artikel 6:169 BW omvat, afhankelijk van de leeftijd van het kind, twee typen aansprakelijkheden. Het artikel regelt allereerst in lid 1 een risicoaansprakelijkheid voor kinderen onder de veertien jaar: omdat kinderen onder de veertien jaar niet zelf aansprakelijk kunnen worden gesteld, rust op de ouder of voogd van het kind een risicoaansprakelijkheid indien dit kind een schadeveroorzakende gedraging verricht. De ratio hierachter is dat kinderen onder de veertien jaar vaak weinig tot geen geld verdienen, waardoor zij ook niet in staat zullen zijn om de door hen toegebrachte schade kunnen vergoeden.

Voor het succesvol aansprakelijk stellen van een ouder of voogd van een kind onder de veertien jaar, is allereerst een ‘’als een doen te beschouwen gedraging’’ vereist. Dat betekent dat slechts in het geval sprake is van zuiver nalaten, de ouder of voogd niet aansprakelijk zal zijn voor de schade dat is aangericht door het kind. Daarmee komt de benadeelde een hoge mate van bescherming toe. Ten tweede is vereist dat de gedraging aan het kind kan worden toegerekend op grond van onrechtmatige daad. Bij deze beoordeling wordt de leeftijd van het kind losgelaten. Dat betekent dat de beoordeling plaats vindt als ware deze zou zijn verricht door een volwassene.

Lid 2 van artikel 6:169 BW, dat voorziet in een aansprakelijkheidsstelling voor schade dat is aangericht door kinderen in de leeftijdscategorie van veertien en vijftien jaar, omvat een schuldaansprakelijkheid. Daardoor zijn kinderen in deze leeftijdscategorie zelf gehouden tot het vergoeden van de schade indien zij succesvol aansprakelijk worden gesteld. Naast het kind rust ook een aansprakelijkheid op de ouders van het kind. Dat is echter slechts het geval indien de ouders in staat waren om de gedraging van het kind te ondermijnen. Voor deze type van aansprakelijkheid is een fout vereist aan de zijde van het kind, die aan het kind kan worden toegerekend.

In het geval schade wordt toegebracht door een kind in de leeftijd van veertien of vijftien jaar, is wél ruimte voor een disculpatiemogelijkheid. Mochten de ouders van het kind dan ook niet kunnen worden verweten dat zij de gedraging van het kind niet hebben belet, dan kunnen de ouders niet aansprakelijk worden gesteld. In dat geval kan de schadevordering slechts op het kind worden verhaald. Hiermee bestaat lid 2 uit een omgekeerde bewijslast. Als de ouders succesvol het vermoeden weten te weerleggen dat zij onvoldoende zorg hebben betracht, dan is slechts het kind aansprakelijk.